KAYIP İLANIDIR…

   Kaç gündür diyete girmiş kalemim. Yazı diyetine. Bana kızdığından galiba. Bu ara böyle bana kızan çok. Kaç zaman oldu, çok bekledim kapısında. Ama o inatla yazmaya yeltenmedi. Dedim “Bak çok zayıflarsan daha yazamayız.”  hiç umursamadı beni. Hızlıca yüzüme çarptı defterlerin kapağını.

  Bugün, bugün farklı bir şey oldu. Öleceğimi zannetti herhalde. Usulca elime vurdu. Ağlamak istedim ama ağlayamayacak kadar yorgun, gözyaşımı akıtamayacak kadar hissizdim.

  Zor oldu kalemimi elime almam. Zor oldu kâğıdın başına oturmam. Çok zor oldu kayıp kelimelerimi bulmam. Zaten sınırlı sayıda olan dünya kelimeleri ile pek aram yok.

  Velhasıl kelam geçenlerde yaşadığım kayıp olayını yazmaya niyetlendim. Tabi bu kayıp kelimelerle ne kadar yazılırsa o kadar yazmak istiyorum.

  Ne kadar zaman oldu hatırlamıyorum. Aciz bir hafızam var. Çoğu zamanda pek hatırlamaz zaten. Neyse ne zaman olduğunun bir önemi yok.

  İşte bir gün yürüyorum. Kayıp ilanı vermek için sokağın sonundaki karakola doğru yürüyorum. İnsanlar akıp geçiyor sokaktan. Onların hayatlarını düşünüyorum.

  Bir adam geçiyor yanımdan. Kahvaltısını yapmamış belli. Hâlâ ayılmamış ve kravatı  düzgünce bağlanmamış. Öfkeyle yürüyor. Ama yakışıklı bir adam; kadınların ona bakmasından hoşnut oluyor bir yanı, bir yanı tamamen farklı düşünceler içinde. Karısıyla kavga etmiş olmalı. Yüzüğünü çıkartmış. Bunu da sürekli olarak yüzük parmağıyla oynamasından anlıyorum. Geçiyor yanımdan işte. Birçoğu gibi.

  Sokağın etrafı mağazalarla dolu. Yeni açılmaya başlıyorlar. Erken demek ki saat. Evden çıkarken saate bakmadım. Şimdi de bakmaya üşeniyorum.

   Mağaza çalışanları mutsuz görünüyor, patronlar mutlu. Patronlar çok kazanıyor; az çalışıyor, personel az kazanıyor; çok çalışıyor. Haklılar mı bilmiyorum. Müşteri olarak gördüğüm muameleleri hiç anlatmayım zaten.

  Bir kitabevi takılıyor gözüme. Şimdi içerideki bir kitabın kapağını açıp sayfalarının arasında kaybolmak istiyorum. Ama olmaz, kayıp ilanını vermem gerekiyor. İlerliyorum…

  Sanki bir heyecan oluyor. İlk defa kayıp ilanı vereceğim. Sonunda deli hastanesine bile gidebilirim.-Sahi asıl akıllılar yatıyor ya oralarda neyse. Gerçek deliler toplumun huzurunu bozmakta.-Yani böyle bir kayıp ilanı verilmemiştir. Bu düşüncem bundandır.

  Yok öyle düşündüğünüz gibi “Aklımı kaybettim, arıyorum.” tarzı bir şey değil. Neyse içeri girmek için adım atıyorum, kararsızım aslında. Kapıdaki memur gülümsüyor. Fark etti beni artık vazgeçersem şüphe çekerim. Hafifçe başımı eğip selam veriyorum.

  Memurun yanına ilerleyip kayıp ilanı vermek istediğimi söylüyorum. Beni yönlendiriyor. Adımı-soyadımı soruyorlar. Başka şeylerde soruyorlar ama hatırlamıyorum. Galiba deli olduğumu düşünüyorlar.

  Ne için kayıp ilanı vermek istediğimi soruyorlar. İşte kilit burası; susarsam hiç konuşmamam gerekir, konuşursam hiç susmamam.

  Derin bir nefes alıyorum. Sanki bana zaman kazandıracak. Anlatmam lazım artık. Sözcükler dudaklarımı kanatıp akmaya başlıyor artık.

  “Kayıp olan hayallerimdir, memur bey.” diyorum. Sanki “Bu deliden başka bir laf çıkmazdı” der gibi bakıyor yüzüme. Omuzlarımı dikleştirip masaya doğru eğiliyorum. “Bakma öyle işini yap” diyorum. Nasıl diyorum bende bilmiyorum. Ortamın gerginleştiğini anlayan diğer bir memur “Tamam ilk önce seni sorgulamamız gerekiyor. Senin hayallerin kaybolduysa baş şüpheli sensin.” diyor. Beni kelepçeleyip sorguya alıyor.

  Bir anda oluyor bunlar. Benim aklımdaysa “Hapse mi girerim yoksa deli hastanesine mi gönderirler?” soruları dolaşıyor.

  Memur kaşıma geçip sorguya başlıyor:

—İlk kayıp ne zaman oldu?

—Hatırlamıyorum.

Masaya yumruğunu vurup, ayağa kalkıyor. Arkama geçip devam ediyor:

—Sen neredeydin hayallerin kaybolurken?

—Ben, ben bilmiyorum.

—Uğraştın mı kaybolmasın diye?

—Ağladım, çok ağladım.

—Boş laf yapıyorsun, sana uğraştın mı dedim?

—Uğraştım, her kırılanın yerine yenisini ekledim. Kaybolanın ardından haberler yolladım. Geri gelen olmadı. Her gece hayallerimle uyudum. Her gün onları gerçekleştirmek istedim. Yoruldum. Giden, gelmedi ben yalnız kaldım. Hayallerime mektuplar yazdım. Ama onları göndereceğim bir posta yoktu. Aslında yenildim ben memur bey, ilk kendime yenildim. Buraya gelme sebebimde; elimden gelen her şeyi yapmış olmanın huzurunu yaşamaktır. Ama sorun ne biliyor musunuz? İnsanlarla bir aradayken huzurlu yaşanmıyor. Ve ne var biliyor musunuz? İnsanlar öldürüyor beni. Yalnızlığımsa yaşatmasa da öldürmüyor.

—Peki buraya gelip bizi meşgul edince ne oldu?

—Hiçbir şey, kocaman bir hiçbir şey. Bir şey değişsin diye değil. Yapmam gerektiği için yapıyorum. Yani maddi bir kaybım yok diye mi ilan veremiyorum. Yani illa elle tutulur bir şeyler mi olmalı. Kalple tutulanların bir hatırı yok mudur kanunlarımızda? Yani ben mahkemeye çıksam ne olur? Desem “Hakim bey bul suçluları, bul benim hayallerimi. Suçlular fazla uzaklaşmış olamaz. Çünkü hala kanıyor hayallerimi kopardıkları yer. Yakınlarımdakiler suçlu.” olmaz mı? Sahi avukat bulabilir misiniz bana? Bak deli doktoru istemiyorum. Akıllı doktoru lazım bana. Memur bey yorgunum; soluğum yorgun; göz kapaklarım yorgun…

  Karşıma geçip oturuyor. O da yorgun. Kimlerle uğraşıyor günler boyu. Arıza insan çok. Maç olur polisim gider, protesto olur polisim gider. Birde üstüne şiddete maruz kalırlar. Ama benim gibisiyle hiç karşılaşmamışlar belli.

  Birden ayağa kalkıp, dışarıya çıkıyor. Hiç beklediğim gibi olmadı diye düşünüyorum. Böyle miydi bu sorgulama işleri? Aslına bakılırsa tecrübem var mı sorgulama konusunda, tabiki yok. Beş yada sekiz dakika kadar sonra dönüyor. Bilmiyorum belki daha uzun belki daha kısa sürüyor dönmesi. Dönmesiyle düşüncelerimden sıyrılıyorum.

—Seni birisine benzettim. Çok iyi tanıdığım birisine. Belki de sen tüm insanlığın kayıp yanısın. Neyse dava açamayacaksın. Sorgulama sonunda sen suçlu bulundun. Hiçbir avukat seni savunmayacak. Ellerinde hayal kırıklarının kesikleriyle kelepçelenecek. Bir daha buraya gelirsen de ilk olarak sıkı bir dayak yersin. Sonra hapishaneye gidersin. Doğrusu karar senin. İnce ruhlu insanların yaşayabileceği insanlar kayıptır. Tıpkı senin gibi. Yaralama ruhunu daha fazla kayıp kal.

  Ayağa kaldırıyor beni, ellerimdeki kelepçeyi çıkartıp diğer kelepçeyi takıyor. Beni adeta sürüklüyor. Çünkü yürümeye mecalim yok. Diğer polis memurları şaşkın. Böylesi de oldu ya böyle bir insanda tanıdılar ya daha ne olsun…

  Bir polis memuru “Sicilin tertemiz, eğitimlisin. Niye böylesin ki? Çalıştığın yeri değiştir iyi gelir.” diyor. “Memur bey, benim maddi sicilim tertemiz olabilir ama manevi sicilim kan içinde. Eğitimliyim ama zihni cahil insanlarla yaşıyorum. Yani çalışıyorum aslında yaşamaya çalışıyorum. Başarılı değilim işte yaşamın kayıplarıyla doluyum.” diye karşılık veriyorum. Böyle bir cevap beklemiyor belli ki, şaşırıyor. Deli olduğuma kesin kanaat getirmişte olabilir.

  Sonra diğer memur beri dışarı çıkarıyor. “Hayallerini ancak sen bulabilirsin, bizi meşgul etme. Hayat budur zaten; kaybettiklerinle kazanırsın. Kaybettiğin hayallerin sana yeni kapılar açacak.” diyor. Sonda sırtımı sıvazlayıp beni dışarı itiyor. Bir iki saniye gökyüzüne bakıyorum. Arkamı dönüyorum teşekkür etmek niyetiyle. Ama o polis yok. Sadece ilk girdiğim zaman ki polis var. Ve yine bana aynı şekilde gülümsüyor, irkiliyorum. Bu defa geldiğim yöne doğru yürüyorum. Anlar, anlar çok önemli. Bazı saniyeler koca bir ömür gibi bazı yıllar sadece bir an.

  Böyle işte değerli okuyanlar. Yaşadığımı mı yazdım yoksa yaşanılabilir olanı mı yazdım bilmiyorum. Galiba diyetten çıkan kalemin canını çıkarmak için uzun ettim. Fazla antrenman yapmış oldu. Özlemişim onu, o da beni.

  Özlem hiç kaybolmuyor. Çünkü hayat onu kaybettiklerimizle sunuyor bize. Kaybettikçe özlüyoruz. Özlüyorum…

("Niyetler, nasipleri değiştirmiyor bazen..." Başka bir yerde yayınlanması niyetiyle yazmıştım, orada olmayınca blogumda paylaştım...Sevgiler...)

("Başıbozuk" adlı bir karakter altında devam edecek inşallah yazılarım.  "Başıbozuk" ne yapacağı belli olmaz. Takip etmeli, dinlemeli. Durup dururken bozulmuyor aklı...😉😉😉😉)

A.Z.Yazar