Aşık Yazarsa

  

  Güneşli bir gün yine, adın geçti. İçim yaz gibi kıpır kıpır oldu. Eylül aslında ama dünya üzerindeki en güzel baharı açtırdın sen.

  Sağlığa da zararlı mısın ne, kalbim bana sorsa atmayacak diye korkuyorum. Öyle günler oluyor ki ellerimi başımın arasını alıp düşünüyorum, ne yapacağım seninle diye. Bazen tam manasıyla seni sevmediğime hükmediyorum, bazense senden başkasını sevemeyeceğime... Tüm dünyaya haykırmak gerektiğine inanıyorum seni ama ölüm gibi sessiz kalmam gerektiğine de inandığım oluyor. Küçük bir çocuğun ayak diretmesi gibi istiyorum seni. Bazende aklı başında bir insan gibi anlaşamayacağımızı bilip böylesi daha iyi diyorum. Aslında en çok "Ayağın takılsa kalbime düşsen..." diyorum.

  Yalan yok, sevgilim! Günümün her anı seni düşünerek geçmiyor. Ama seni hiç düşünmediğim günüm oluyor desem de yalan olur. 

   Senin gerçekliğin siliyor aslında tüm yalanları. Benim yanımda olmamanın varlığını silmediği gibi. 

  Bizim semt küçük bilirsin. Her sokağa çıkışımda seni görme umuduyla çıkıyorum. Her adımın hedefinin sen olmasını diliyorum. Ama seni göremeden dönüyorum eve. İnsanlar onları görmek istediğimi sanıyor, bir tek seni arıyor aslında gözlerim. Bilmiyorum ki onları kandırmış durumuna düşer miyim? Ve yalnızlığım sensizlikle mutlu. Bende sensiz mutsuzum diyemem, mutlu olduğumda çok oluyor nankörlük edemem. 

  Biliyor musun? Fazla bir hayalim de yok "Biz"e dair. Sadece senin sevdiğini de bilmek yeter, fazlasını istemiyorum. Biliyorum ki her kavuşamayanın mutlu olamadığı gibi her kavuşan da mutlu olmuyor.  

  Ve biliyor musun? Ben bunları düşlerken senin haberin bile yok. Düşlerinde kim var haberim bile yok. Koca bir aptal gibi sevgimin varlığından habersiz yaşayıp gidiyorsun. 

  Kızıyorum sana en sonunda iyice kızıp kalbimden müstakil bir ev alıp oraya kilitleyeceğim seni. Ama sen iyi bir ev sahibi değilsin. Sahi sevgilim söylesene kaç müstakil evin var senin? Hangisinin gerçek sahibisin? Oysa ben, sen manzaralı o evde ömrümü tüketebilirim. Belki o zaman yaşanabilmiş bir hayatın ölümü ızdırap vermez bana. 

 Şimdi ise haberim yok gülüşlerinden. Kimin kulaklarını dolduruyor kahkahaların. Kıskandığım kelimelerini kimle tüketiyorsun, ben sana tüketirken sınırlı sayıdaki dünya kelimelerimi.

  Ve sevgilim, evimin balkonunda denize bakarken yazıyorum seni. Denize çok benziyorsun. Çünkü bilirsin Karadeniz'e sevdalıdır buranın insanı. 

  Şimdi her şey tamam. Kalemin izlerini taşıyan defterim, kalemin kokusu, kağıdın kokusu her şey tamam. Tek eksik bozuyor ahengi, senin kokunun eksikliği...

  Gecenin, gündüze karıştığı yerde beklerim seni...

A.Z.Yazar

"Yazılanların gerçek ben ve kişilerle alakası yoktur. Yazar öyle hissedip öyle yazmış. Tüm blog dünyası ve okuyanlara saygıyla duyurulur." 😊😊

(Böyle bir yazıya böyle bir açıklamayı da ancak ben yapardım herhalde 😂😂)