Yolculuk Anıları 3 (Ankara)

  

Yol Öğretir, Dinlemeyi Bilirsen

Ankara yolculuğum sırasında yolları düşündüm. "Yollar neden var?" diye. Kavuşmak için mi? İnsanlar ayrılmasa, kavuşmak olur muydu sanki? İnsanlar yolları kavuşmak için mi yaptı? Hikaye, gitmek için yaptı. Uzaklaşmak, ulaşamadığı yerlere ulaşmak, oraları da kirletebilmek için yaptı.
  Önce kısaca Ankara yolculuğuma değinmek istiyorum. Büyük şehir Ankara, Trabzon'umdan büyük. Trafik daha yoğun, binalar daha fazla ve daha büyük. Ama aşırı bir koşuşturma yok. İnsanları kaba değil. Hani biz rastlamadık. Beni kalbimden neresi vurdu derseniz: Hacı Bayram Veli Camii, çevresi ve civardaki restore edilmiş evler. Nasıl güzel nasıl masalsı. Maneviyat nasıl sarıp sarmaldı bizi. Okşadı ruhumuzu. Aydınlığı başkaydı sanki. Temizlendik. Dua ne güzeldir dua ettik herkese. Efendimiz "En cimri insan duasında cimri olandır." buyurmuştur. Herkese dua ettik. Dedim ki "Alparslan bize sahiden ne güzel bir yurt almış. Her köşesinde kalbe dokunan bir yer var."

  Eh tabi ki bir bayan olarak fotoğraf çekme ve çekilme rekoruna doğru koştuk. Ama kıramadık😊 Başkent çok güzelsin güzel kal. Anıtkabir'i ziyaret ettik. Dua ettik Atamıza. Müzeleri gezdik. Hareket etmeyen askerlerimiz şaşkınlık verdi herkese. Askerlerimiz ne kadar güzeller. İçimiz acıdı şehit haberlerini düşününce.
  Ve dönüş yolunda camdan bakarken aklıma düştü işte yolların soruları aklıma. Yolları düşündüm. Yollar kavuşmak için mi var. Kendimizi kandırıyoruz. Bir yerlere ulaşmak için mi yollar? Vuslatları hatırlamıyoruz ki. Ayrılık türküleri yakıyor gönülleri. Ayrılıkla dans edip, ayrılığı yazmıyor mu kalemimiz?
  Kaç yaşlı göz yolları izlemekte. Yola uğurladı sevdiğini. Bekledi gelmedi. Yol zalim bir kere aldı vermedi. Belki geldi ara ara, sanki tekrar gitmedi. Şu yollar kavuşmadan çok ayrılığa yolculuk ettirmedi mi. Ya ayrılık olmasa vuslat olur muydu. Olmazdı.
  İnsanlar yollar vurup uzak diyarlara gittikçe, birbirinden uzaklaştı. Yollar uzadıkça aradaki sevgiler kısaldı. Yollar aldı sevdiklerimizi bilmediğimiz  yerlere savurdu. Ayrıldık nihayetinde bir gün kavuşuruz ümidiyle.
  Kaç ana uğurladı yavrusunu. Acı haberini aldı. Tabutuna kavuştu kim bilir. Ağladı, haykırışı göklere savruldu da yollar ses etmedi. Babalar yıkıldı yerlere, ağladı içine. Yollar suskun yine. Kim konuşsun insanlar mı? Bu acıların sebebi insanlar mı? Kim konuşsun ya kim? Yaşamadan gidenler konuşsun, mutlu olması gerekirken ağlayan çocuklar konuşsun, ya iyiler konuşsun bir kere ne olur. Sussun şu kötüler ne olur...
  Kaç kişinin göz yaşı, umudu, sevinci, acısı, gülüşü, öfkesi, hayalleri yollarda kaldı.
  Kaç kişinin yollardaki düşüncesini okudum. Anlatamam. Ürperdim. Yolları dinleyin. Yollar konuşmaz. Taş olur konuşmaz, atar içine geleni geçeni, öfkeyi kibri, güzel sözü küfrü konuşmaz da konuşmaz. Sabırla dinleyeceksin yolu. Duyacaksın gelen geçenin ayak sesini. Yolu da seveceksin en nihayetinde. Hayat bu olur ya, kim bilir, belki yola vurulacaksın sende.
  Yola değil sözüm insana. Yolları yapan insan değil mi? İnsan gitmek için bahane aramaz, bahaneleri için gider.
  Gidecek olana yol olmasa ne olur. Dağları aşar gider, okyanusları geçer gider. Uzaklaşmak şart mı? Kimisi kalbini terk eder gider.
  Yola kırgın değiliz. Yolcuya hiç değiliz. Belki kimisine gitmek, kimisine kalmak veridi. Neylersin sende sorarsın nihayetinde;

                       "Yol mu zor, yolculuk mu,
                        Gitmek mi zor, kalmak mı?
                        En iyisi kalmayı gidenden dinlemek,
                        Gitmeyi kalandan ve yolu yolcudan..."

  Ayrılık olmasa vuslat olmazdı. Yaşam olmasa ölüm olmayacağı gibi. Ama ayrılıyoruz kavuşmak ümidiyle. Tuhaf olan şu ki yaşıyoruz hiç ölmeyecekmiş gibi kibirle...
  Yola selam olsun, yol yolcusunu bekleyenine sağsalim kavuştursun. Ve yol bize kırılmasın. İnsanı insandan ayıran yine insan...

"Aşkı Zikreden Yazar"