Ana içeriğe atla

Gökyüzü'nün Çocukları



  Çocukluk aitliktir. Bir çocuk anılara aittir en çok. Toprağın yağmur sonrası kokusuna, oyunların en heyecanlı anına aittir. Bir çocuk en çok gülümseyişe, evrenden büyük bir kalbe, bir çocuk saf temizliğe yakışır. Ve her çocuk Gökyüzü'nün Çocuğudur en çok. 
  Bilirim çocuklar kadar bakmaz kimse Gökyüzü'ne. Gökyüzü dargın olduğu kadar dargın değildir kimseye. Çocukları hatırlayın başları hep yukarıdadır. Çünkü alışkındır Gökyüzü'ne o başlar.
  Bilmem ki bileniniz var mı; bulutları bir şeylere benzetme oyunu vardı. Bu oyunun bir adı yoktu ama hep oynardık. Biz çok severdik, anlam yüklerdik bulutlara. Oohohohoo ne anlamlar çıkmazdı ki. Ejderhaların olmadığını kim söylemiş. Hadi oradan! Belli ki hiç bulutlara bakmayanlar söylemiş. Mesela biz göre bir çocuk Gökyüzü'nde olabilirdi. Bir kedi, köpekten kaçıp Gökyüzü'ne sığınmış olabilirdi.
  Bize göre olabilirdi bunlar ama ne mutluluktu çıkan anlamlar. Hele ki bulutların hareket ettiğine şahit olduğumda ki mutluluk görülmeye değerdi. Biz Gökyüzünün Çocuklarıydık. "Dık" diyorum çünkü zaman acı bir biçimde ne zamandır Gökyüzü'ne bakmadığımı fark ettirdi. Daha doğrusu bulutlara uzun süredir anlam yüklemiyordum. Bakıyordum ama bana ne anlattıklarını düşünmüyordum.
  Nasıl bir acı hissettim, anlatamam. Yaşayan bilir, sisteme boyun eğmektir bu. Ya Gökyüzü dargın mı bana. Halbuki sıcak yaz gecelerinde izlerim yıldızları. Daha güzel bir seyirlik var mıdır ki? Yağmur sonrası toprak kokusunu hâlâ çok seviyorum. Çocuk yanım benim geçmiş kokuyor. Çocukluk Treni bir kere ömürden geçiyor.
  Çocukluk Treni öyle bir tren ki tek bir hakkın oluyor. Bu trenin seferlerini sormayın hiçbir tren garından, bulamazsınız...
  Boşuna da aramayın çünkü bir daha ne o dönecek size, ne siz yakalayabileceksiniz onu. Ama hep çocuk yanınızı korursanız o trenden hiç inmeyeceksiniz. Ölüm sizi yakalayana kadar siz saf sevgiyi hep yakalayacaksınız.
  Peki kaçıranlar ne yapacak? Çoğalmayacak mı asık suratlar. Gökyüzü'nün Vefa Bilmez Çocukları artmayacak mı? Hani diyorum. Belki Çocukluk Treni'ndeki birine refakat edersiniz. Hani olur ya; çocuk tarafınız başarır bir çocuğun gözlerini yakalamayı. Ama bu çok zor. Çocukluğunu kaybedince bulmak çok zor. Çünkü kaybınız içinizde oluyor. Ve siz kendi labirentinizde tekrar tekrar kaybolabilirsiniz. Bilmiyorum işte küçük bir hatırlatma benimkisi sadece...
  Beni mi soracaksınız? Ben çocukluk treninden zorla indirilmeye çalışılan birisiyim. İnanın bu çok zor oluyor. Trende kalmak için çabalıyoruz. Çabamızın adı da "Delilik" oluyor. Ama biz sadece gülüyoruz. Yani bizim birden bire mutlu olup, birden bire üzülmemize siz depresyon diyorsunuz; biz yaşam belirtisi diyoruz...
  Tek borcum var şu hayatta o da Gökyüzü'ne. Ne acıdır; "En son Gökyüzü'ne bakıp bulut oyununu oynadım?" diye sormak. Ve kocaman bir sessizlikle kendine cevap verememek. Gökyüzü kırgın bana, dargın. Biliyorum ne hayallerim var saklı bağrında; kimseye anlatmadığı. Yağmur olup yağsa dahi kimseye fısıldamadı ona anlattıklarımı.
  Maviliği kucakladı bizi. Alabildiğine mavi, alabildiğine vefaydı Gökyüzü. Yastıktı bulutları. Ah şu yağmurları ne güzeldi sırılsıklam olması. Kimsenin sıcaklığını görmedik, güneş ısıttı kalbimizi. Bu yazı sana borcumdur Gökyüzü'm. Affet çocuklarını. Ve hayalimdir sana dokunabilmek. Sanki şeffafsın hayalimde, öyle bir hissim var. Ama hayal işte. Ve bunu sen çok iyi biliyorsun. Bu bütün çocuklarının hayalidir.
  Affet bizi. Yapılan kötülükleri gecene gizliyorlar. Halbuki senin gecende aydınlığı göremiyorlar. Ama ne tuhaf değil mi; sabahları da Gökyüzü'ne bakmıyorlar. Herhalde kalplerine geceyi çağırıyorlar. Yani işlerine geldikleri gibi kullanıyorlar gündüzü ve geceyi.
  Böyledir işte sancılıdır çocukluğu bırakmak. Ve imkansıza yakındır kaybedilen çocukluğu bulmak. Yazdıklarım yetersiz belki; Gökyüzü'nün Çocuklarını ve Gökyüzü'nün Kayıp Çocuklarını anlatmaya. Gökyüzü'nün kelimelerini bilsem belki daha iyi anlatırdım.
  Bildiklerimi yazmaya çalıştım. Neylersiniz dünya kelimeleri bilineni bile yazmaya yeterli değil.
  Bildiğim kelimelerle özür diliyorum senden Gökyüzü. Sana bakmadıkça kapkara lekeler oldu kalbimizde. Ne yazık ki bizim senin gibi aydınlatacak yıldızımız yok. Bir döngüye sahip "Ay"ımız yok. Sende tüm sonsuzluğunla affet bizi.
  Böyle işte Gönüldaşlar, hayat Gökyüzü'nün Çocuğu olmakla Gökyüzü'nün Kayıp Çocuğu olmak arasında gidip gelir. Dengesi olmaz bu düzenin birine ait olmayı bileceksiniz. Çünkü yaşam başka türlüsünü kabul etmez. Bahaneleriniz olmasın hayatta, ya kayıplarınız olsun ya kazandıklarınız . Hatta vazgeçerken bile bahaneniz olmasın hayatta. Böyle olması gerektiği için vazgeçin. Bazen vazgeçmek kazanmaktan daha zordur. Nefsinize yenilmeyin, siz nefsinizi yenin.
  Gökyüzünü hatırlayın, gökyüzüne baktıkça soluğunuzla içinize kaçan sonsuzluğu tadın. İçinize mavi kaçsın. Ve Gökyüzü'nün Çocukları yada Gökyüzü'nün Kayıp Çocukları unutmayın; "Kaybetmek iyidir, kazanmanın lezzetini öğretir."
  Sevgiyle... 
 
 
"Aşkı Zikreden Yazar"  


Yorumlar

  1. Ne de güzel anlatmışsınız.Eskiden bizde bulutları bir şeylere benzetirdik.Hele hareket etmeye başlayınca bir süre onu takip ederdik.Çocukluk işte..Hayatımızın en güzel yanı.Ben hâlâ gökyüzünü seyretmeyi seviyorum.Hele birde gökyüzü maviyse.Kızımla birlikte bulutlara selam veriyoruz.İçimizdeki çocuğu öldürmeyelim derim ben.Zira en çok o ayakta tutar beni.Kaleminize,yüreğinize sağlık..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çokk teşekkür ederim :)) Ne güzel kızınızla da böyle olmanız. Çocukluk en güzel yanımız değil mi :))) Sevgiyle :)))

      Sil
  2. Bir Karadeniz kızı. Yürekli olduğu kadar; bulutlar kadar da yumuşacık yüreğinin bir yanı. Büşra, çok güzel yazıyorsun. Hayran kaldığım bir cümlen var ki... O da şu:
    --Yani bizim birden bire mutlu olup, birden bire üzülmemize siz depresyon diyorsunuz; biz yaşam belirtisi diyoruz...--- Seni tüm yüreğimle kutluyorum kızım.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ece Ablam yorumların beni ne kadar mutlu ediyor ne kadar yüreklendiriyor bir bilsen :)) Yürekten teşekkür ederim :)) Sevgilerimle :)))

      Sil
  3. Çok güzel bir yazı olmuş yüreğine kalemine sağlık "Kaybetmek iyidir, kazanmanın lezzetini öğretir."...Sevgiler ..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Teşekkür ederim beğenmene sevindim. Kaybettiklerimiz kazanacaklarımızın habercisi :)) Sevgiyle :))

      Sil
  4. Şimdiki çocuklar gökyüzüne bakmıyor. VArsa yoksa tablet, telefon (klişe ama gerçek). Ne hatırlayacaklar büyüynce acaba

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ne kadar haklısınız. Klişe değil tam gerçek bu. Bilmiyorum ki gökyüzünün varlığından ne zaman haberleri olacak. Ve farkına varınca çok acı olacak...

      Sil
  5. yüreğine sağlık yazına baştan sona kadar katılıyorum. Sanki düşüncelerimin dışa vurumu olmuş. Bende bulutlara bakmayı ve onlara anlam yüklemeyi sevenlerdenim. Sevgiler :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim :)) Aynı duyguları paylaşmak güzel :)) Sevgilerimle...

      Sil
  6. Sitenizi tanıtmak ve site yazılarınızı bildirmek için bir forum sitesi açtım. Ayrıca sosyal medya hesaplarınızı da tanıtmanız mümkün. Herkesi foruma davet ediyorum.
    http://WebCenneti.com

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aslında yorumunuzu daha önce paylaşacaktım ama bloğa bir süre ara vermeyi düşünüyorum. Eğer dönersem üye olmayı tabi ki isterim.

      Sil
  7. Büşra yazılarının hepsi ayrı bir anlam taşıyor ne güzel ifade ediyorsun duygularını bu kış hasret kalmıştık böyle gökyüzüne neyse ki havalar düzeliyor ...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim :) mutlu ettiniz beni. İnsanda çok güzel hisler uyandırıyor bunları duymak. Sevgilerimle...:)))

      Sil
  8. Bulutları belli bir şekle benzetmeyi boş zamanlarımda hala yapıyorum ben, rahatlatıcı bir uğraş :))

    YanıtlaSil
  9. aklıma ne geldi yaaa, bikaç dergiye göndersene öykülerini, denemelerini. bu da iyiydi. çakıltaşı ve gökyüzü. çok sevdiğim şeyler. metaforlar :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Deep çok teşekkür ederim sana:))) Aklımda bazı şeyler var aklımda nasip bakalım. Teşekkür ederim tekrar, Sevgilerimle...:)))

      Sil
  10. Yüreğine sağlık. Kalemin kuvvetli.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim, mutlu oldum :))) Kalemimiz yoruluyor bazen, böyle güzel yorumlar bir nebze nefes oluyor teşekkürler :)))

      Sil
  11. Gökyüzüne bakıp mutlu olduğum zamanları hatırladım. Etrafımdaki herşey beni mutsuz etse de. Şimdi yine bakıyorum ama ne gece yıldızlar, ne de gündüz bulutlar huzursuzluğumu gidermiyor artık.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Üzüldüm böyle olmasına. Daha çok bakın gidermeli, gökyüzü bile sonsuza kadar var olmayacak. Huzursuzluk bu denli yıpratmasın inşallah sizi.

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sosyal Medya Kabadayıları, Klavye Delikanlıları (!)

  İnsanlar konuşmayı çok seven varlıklardır. Konuşma kabiliyeti insana verilmiş, haliyle insan da son harfine kadar kullanır bunu. Düşünen varlık olarak yaratılan insan düşünmez ama. Konuşmaya gelince heheeyy mangalda kül bırakmaz. Yani insan her zaman olduğu gibi burada da işine gelen kısmı alır, geri kalanını halı altına süpürme yapar.   Şimdi her yere de ulaşmıyor mu elleri, iyice yandık. Geçiyor klavyenin başına, hiç tanımadığı insanlara yağdırıyor. Bazen terbiyesizleşiyor ama yazmak hakkı. Konuşacak illâki sesli olmasa da, zehriyle yakacak birinin canını.   Öyle adamlık, hanımefendilik, sözüm ona delikanlılık sığındığın bilgisayar ekranının arkasından olmuyor. Yüreği olan, insan olan yapmaz bunu. Neymiş efendim o fotoğrafı atabiliyorsa, bu yazıyı yazabiliyorsa, böyle de yorumu hakkedermiş. Saygı çerçevesinde her yorum, eleştiri kabuldür. Buna lafımız yok. Hiçbir zaman olmadıda. Ama yazık size. Hiç var olmamış gibi yaşayıp, hiç var olmamış gibi öleceksiniz.   İnsanların t

KALEMİM

  KALEMİM   Hani bazen sen yazmak istemezsin. Kalem gelir defterin başına. Öyle bir gün işte. Gün geceye dönmekte.   Kalem dans etmeye başlıyor bu vakitlerde. Ben izliyorum dansını. Nasıl minnettarım kalemime. Atlı bir asker gibi daima dik. Her an savaşa hazır.   Hiç bırakmıyor beni  sağ olsun. Oda giderse yaşayamam. Hayatla aramdaki ince bir bağ gibi. Hem kopmaya çok yakın. Hem de hiç kopmayacak  olan bir bağ.   Kimler bırakmadı ki, gitmedi ki ve geri gelmedi ki...Kalemim bırakmadı. "Yaz" dedi bana. Dağıt kelimelerini. Kokunu saç satırlara. Cümleleri bağır çağır boş kağıtlara. Oku yazılanları. Ve sen tamamla eksik kalanları.   Kalemim benim can damarım. Sanki var olma sebebim. Sanki Rabbim'de bana bunu vermiş.   Yolculuğa çıkmak gibi. Keşfetmek ve tanımak gibi. Anlamak yaşamın anlamını. Bilmiyorum ki. Bir sırrı bilmek gibi işte.   Ah bu hoyrat kalem nerelere götürdü beni. İçimdeki dehlizlere. Bilinmeyenlerime. Bilsem sanki kaybolacaklarıma.   Kalem, kalem

KIR ZİNCİRLERİNİ

Kır Zincirlerini Kır zincirlerini bu kez, Fazla cesur olmasan da olur. Anı yaşa, Sonuç hüsran olsa ne olur.

Ölüm

  ÖLÜM   Ölüme gideceğiz hepimiz, Dudaklarda kahkahalarla, Belki gözyaşlarıyla, Ya da son umutla.   Ölüme gideceğiz hepimiz, Kimimiz koşar adımla, Kimimizin ölüm yokken aklında, Ya da ansızın olacak bazılarımızda.   Ölüme gideceğiz hepimiz, Genç yaşımızda, Yaşımızın geçtiği zamanlarda, Ya da yaşam sevincini taşırken her anımızda.   Ölüme gideceğiz hepimiz, Kör bir kurşunla, Belki ölüm varken aklımızda, Ya da olmayacak intiharla.   Ölüme gideceğiz hepimiz, Geride kalanlarla, Ne olursa olsun yaşanmışlıklarla, Ve olamadığımız mutluluklarla.   Bırakacağız hayatı acısıyla, tatlısıyla, ölüme gideceğiz hepimiz, Ne olursa olsun, acı bir vedayla...                                                                                                        "Aşkı Zikreden Yazar"   (Bir küçük çocuğa yazıldı bu satırlar. Hiç yokken aklında ölümüne sebep oldular. Ve nicelerinin. İnsan kendi türünden çektiğini çekmedi kimsel

Gece Kalpte

GECE KALPTE   Gündüze "İyi Geceler" oldu, O halde günaydın gece.   Gitmek ne zaman yüreğe vuruldu? Hoş geldin yabancı kalplere.   Sevmek nicedir insandan uzak, Okşamak sadece rüzgara kaldı.   Yalnızlık çoktur bizimle, Kalabalıklar çok sahte şimdilerde.   Gündüze "İyi Geceler" oldu, O halde günaydın gece.   Gündüz mutluların kalbinde, Biz ise kalbe giydirdik gece.   Yağmur ıslatmıyor artık, Sahi, en son ne zaman sırılsıklamdık.   Gözler görmekten uzakta kaldı, Dinlemek yoruyor artık aklı.   Sorma, sorsan herkes haklı, Kalp paramparça, kan içinde, İçinde acı, içinde gece saklı.   Şair diyor ya zaten; Gündüze "İyi Geceler" oldu, O halde günaydın gecem, Günaydın, bu senin de gecen...                                            "Aşkı Zikreden Yazar"   (Hayat bazen geceye günaydın demeni ister. Zaten sadece gündüzleri denilecek diye zorunluluk yoktur. Bize böyle öğretti