Her Deli Yazmaz Ama Her Yazar Delidir

 Sabahlara uyanmamak, gecelere uyumamak; benim gibi bir adama mı özgüdür. Sabahları ağzında kesif bir sigara tadıyla uyanmayı bir ben mi bilirim. Damağımda bir hissizlikle uyanıyorum her sabah. Bildiğim kadarıyla sigara yüzünden. Öyle bir tatsızlık oluyor ki ilk dişlerimi fırçalıyorum. Macunun tadını almak rahatlatıyor beni. Biraz peynir atıyorum ağzıma sonra. İşte o zaman damağımın tadı geliyor. Bilmediğim kadarıyla da yaşadıklarımdan bu tatsızlık. Bunun için ne yapacağımı ise bilmiyorum. Zaman makinesi olsa yapar mıydım, yapmazdım. Çünkü bu insanlar bir yolunu bulur, zaman makinesini bile mahvederdi. Yani onunda dolandırıcılığı olurdu. Bilmediklerime bir şey yapmayalım o yüzden, geçelim...

  Geçelim dedim de bırakmalı mıyım sigarayı? Sigaranın edebiyatı var bana göre. İçki içmiyorum, o yüzden içkinin edebiyatı olmaz. O da bana göre tabi. Sigara böyle kendini yavaşça zehirlemek gibi. Her gün biraz daha zehir. "Her gün biraz daha zehir, yaşamı yaşanılır hale getirir." bu da yeni sloganım. Şimdi yazarken buldum. Bir kitabım var sigara üzerine. Tam 365 sayfa. Neden içtiğimi yazdım; olaylar örgüsü içinde. Kitabın sonuna da "Bütün yazdıklarım içme sebebimdir. Yazmadıklarım ise içilmemesi için gerekli sebeplerdir. Onu da sigara içmeyenler yazsın, bekliyorum." yazdım. Hâlâ bir cevap gelmedi yani bekliyorum. Peki niye bırakmıyorum sigarayı? Ben bir şey beni terk etmeden bırakamam. O terk etmeli ki bırakabileyim. Mesela sigarayı bıraktığım yerde bulamazsam, içmem. Bir süreliğine terk etti demek beni. Sorun değil gelmesini beklerim. beklerim ben ve beklediklerimi yazarım.

  Şu an 56 yaşında yalnız bir adam olarak, beklediklerimi yazıyorum. Hayat beni beklemeye almış. Şu beklentiler arasında bir kızım olsun isterdim. Saçları şiirden, gözlerinin hikayesi olan ve hayatı kocaman bir roman. Güneş saçlarını farklı renklere boyasın, yağmur  yaşları olsun yüzünde göz yaşları yerine, isterdim bunları. Şimdi soracaksınız "Evlendin mi?" diye. 56 yıllık ömrümde evlenmiş olabilirim. Ama aşık olduğuma eminim. Saçları şiirdendi, ne yazık ki hikayemiz roman olamadan yarım kaldı. İçimi yakansa hikayesine olmayacak bir adam aldı. Ve vasat dahi denilemeyecek bir roman çıktı ortaya. Yüzünü gözyaşları ıslattı. Ne yapabilirim dediğim gibi bırakmam için terk edilmem gerekirdi. Oysa basit bir terk edilme olmadı. Kimsesiz oldum ben. Şimdi soruyorum size ben evlenmiş miyimdir? Siz verin cevabını.

  Düzenli şeyler var hayatımda. İki sadık olanım var mesela. Kitaplar ve değerli okurlarım onlar tabi ki. İnanmazsınız ama okurlarım gelip evimde kalır. İmza günlerinde ben de onlara misafir olurum. Evimi şenlendirirler, yaşanmışlıklarımın arasına bir nebze yaşam karışır. Hepsi evlatlarım ama aralarında büyüklerim ve ahbaplarım var. Ve genellikle gençler bana nasıl bir insan olalım der. Cevap hiç değişmez "Benim gibi olmayın yeter." derim.

  Kitaplarım, benim güzel kütüphanem! Nefes aldığını duyarım bazı geceler. Kağıtların sesi, kelimeleri dolar geceye. Hiç terk etmediler beni. Hele kokuları, oksijenden kıymetli gibi. Bazen kızdığım zamanlarda; "Sizin de ayaklarınız olsa sizde terk ederdiniz beni." diyorum. Ederler miydi? Hayatı terk edilmişliklerle dolu bir insanın tüm samimiyetiyle söylüyorum ki "Terk edilmezlerdi." Kokularından bilirim vefakardırlar.

  Ve yazdığım karakterler var. Onları özgür bırakırım hep. Aranıza karışırlar, haberiniz olmaz. Sonra misafir olurlar, dedikodunuzu yaparız. Öyle kendimizce muhabbetlerimiz. Onlar benim parçam. Anlaşamadığımız zamanlarda oluyor. Beğenmiyorlar beni, yalnızlığımdan dem vuruyorlar. Bilmiyorlar ki yalnızlığım olmasa onlarda olmazdı. Ama bozmam onları hiçbir zaman. Başına gelenlerden Allah'ı suçlayan insan var. Halbuki kalpleri kadarlar. Kalplerinin ekmeğini yiyorlar. Bir yazarında dediği gibi "Herkes kalbinin ekmeğini yer, lezzetinden şikayet eden varsa önce kendi kalbini temizlesin." Durum bir çoğumuz için bundan ibaret. O yüzden karakterlerime bir şey demiyorum. Zamanın ateşinde pişecekler.

  Böyle işte biraz deli, biraz yazarım...

  Bu cümleden ibaretim. Ailemi mi soracaksınız? "Bir ton ton annem var kokusu huzur olan, bir babam var ki sakalları tecrübe olan. Bir de kız kardeşim var, işte o benim iyi yanım." bunları yazmayı çok isterdim. İsterdim böyle bir ailem olsun. Ama dedim ya terk edilmişim diye. Bu benim suçum değil biliyorum. Ama bildiklerimiz bazı acıları hafifletmiyor. Bazı acılara kabuk bağlatmıyor.

  Daha gencim, 56 yaşındayım. Belki ailemi bulur, belki hikayemizi tamamlar roman yaparız. Yaşayacaklarım ve yazacaklarım çok daha.

  Yazanlar da çok. Ama çoğu delirmemiş. İçlerinde sağlam delilerde var. İşte onlar sağlam yazanlar. Kızmasınlar bana delirdiklerinde asıl şimdi yazmaya başladıklarını anlayacaklar. Ben biraz deli, biraz yazarım. Sakın beni mutsuz sanmayın. Kırılan insanın kırıklarından acı sızar. Benim sızılar okyanus kurma peşinde. Bilmem ki günün birinde bir atlasta "Sızılar Okyanusu" diye adımız olur mu?

  Mutlu insan; kendini kandırmayan insandır. O yüzden kendimi kandırmıyorum. Yani mutluyum. Mutlu şeylerde yazarım, diyorum ya "Gencim yazacaklarım ve yaşayacaklarım çok." diye.

  Gece olmak üzere, dışarı da kar var. Ben dünyada bir yerlerden yazıyorum. Ve ben yaşlı bir adamım yoruldum. Unutmayın: "Her deli yazmaz ama her yazar delidir." Deli yazarlara, yazan delilere selâm olsun. Ve aklınızda bulunsun; "Biz deliyiz, diğerleri sadece sisteme boyun eğip akıllı taklidi yapanlar..."

 

"Aşkı Zikreden Yazar"

 

(Yazmak, mutlu olmak benim için yazdıkça mutlu oluyorum. Blogumda yazdıklarım benim çakıl taşlarım. Roman ise benim için her şeyiyle tamamlanmış ve nefes alan insanların yaşadığı bir ev. Ben evim için çakıl taşları biriktiriyorum. Hikaye denemeleri yaparak duvarlarını örmekteyim. Bir gün inşallah penceresinden bakıp insanları inceleyebileceğim.

Yazdığım içinse küçük bir karakter yazmaya ısınma turları diyebiliriz. Belki günün birinde elinizdeki kitabın baş karakteri olacak Deli Yazar'ımız. Önü açık gibi duruyor. Ne dersiniz?😊😊 Bu arada sigara içmiyorum. Ama yazarken böyle bir adamın varlığına inandım. Böyle yazdım. Sigara içmesem de tasvirlerime inandım. Çevremde sigara içen, yani yazılarımı okuduğum-sigara içen-biri olmadığı için o yüzden soramadım; oldu mu diye...Delilik bunu gerektirir, deli hissetmeyi. Belki neden içmemeli diye bir cevap yazısı yazarım. Deliliğin bir sınırı yok ne de olsa. Delirecek kadar akıllı olun, gerisi hallolur. Sevgilerimle...😉😉💓)